Początkowo, tworzyli je dziennikarze gazet regionalnych, przez co większość nich wyglądała jak lokalne mutacje (czy też wkładki) czasopism regionalnych. Na terenach, gdzie istniały długie tradycje wydawnicze i kulturalne „powiatówki” szybko przekształciły się w czasopisma regionalne.
Lokalnie w Bielsku-Białej istniała silna potrzeba posiadania własnego czasopisma, gdyż prasa regionalna poświęcała mało uwagi sprawom miasta i okolic. W wyniku tego zapotrzebowania w listopadzie 1956 roku powstała „Kronika Beskidzka”. W pierwszym zespole redakcyjnym zasiedli: Władysław Czaja (redaktor naczelny), Gerard Gawlik, Adam Hajduk (sekretarz redakcji), Władysław Basilides, Tadeusz Patan, Adam Jasiński (grafik).
W numerze datowanym na 25 listopada czytamy „Chcemy, by pismo było zwierciadłem życia, by odbijało jego wszelkie przejawy: dobre i złe. Łamami pisma chcemy służyć odnowie, walczyć z czym trzeba i walczyć o co trzeba, naprawiać zło. Taki jest cel nasz i nasz program”.
Początkowo „Kronika Beskidzka” była dwutygodnikiem. Od stycznia 1957 do sierpnia 1976 roku ukazywała się jako tygodnik. W latach 1957-1962 Alicja Lisiecka i Leopold Dutkiewicz redagowali dwustronicową wkładkę żywiecką. Od pierwszego numeru do 1957 roku „Kronika Beskidzka” ukazywała się jako pismo Frontu Jedności Narodowej, a później jako organ Komitetu Powiatowego PZPR. „Kronika Beskidzka” wydawana przez Zakład Wydawnictw w Katowicach, a później Śląskie Wydawnictwa Prasowe RSW Prasa miała nakład od 10 tys. egzemplarzy w 1956 r do 44 tys. w 1976 roku. W wyniku reformy administracyjnej kraju w 1975 roku „Kronika Beskidzka” została zlikwidowana, a na jej miejsce powstała „Kronika”, której pierwszy numer o zasięgu wojewódzkim (województwo bielskie) wyszedł 1 września 1976 roku.