NIELALEŻNA PRASA

Drukiem zajmowali się Jan Gajewski, Zbigniew Krywult i Michał Wołyniec. Z powodu braku odpowiedniego lokalu numery drukowane były podczas wycieczek w okolice Przegibka. „Solidarność Podbeskidzia” była pierwszym pismem niezależnym po 13 grudnia 1981 roku. Kontynuowała tradycję pisma Zarządu Regionu „Solidarności” wydawanego od grudnia 1980 do grudnia 1981 r. W grudniu 1983 roku aresztowano ponad 100 osób związanych z pismem. Nowa „Solidarność Podbeskidzia” pojawiła się w kwietniu 1984 r. – niedługo po zwolnieniu z aresztu Grażyny Staniszewskiej. W maju 1988 do powielania zastosowano maszynę ofsetową, co było prawdziwą rewolucją w dotychczas w większości ręcznej pracy. W połowie 1984 roku do pracującej prawie samodzielnie pani Grażyny dołączył Andrzej Grajewski, dziennikarz „Gościa Niedzielnego”, a w dwa lata później Andrzej Kabat i Dariusz Mrzygłód. Na początku 1989 roku wydawaniem "Solidarności Podbeskidzia" zajął się zespół w skaldzie: Andrzej Kabat, Dariusz Mrzygłód, Janusz Okrzesik i Artur Kasprzykowski. We wrześniu 1989 roku ukazał się ostatni (128 numer) podziemnej "Solidarności Podbeskidzia". 19 listopada ukazał się pierwszy numer jawnej już "Gazety Prowincjonalnej", tygodnika społeczno-politycznego. „Gazetę Prowincjonalną” wydała spółka „CENTAUR” S.A. założona przez osoby prywatne związane z ruchem komitetów obywatelskich przy znacznym udziale NSZZ „Solidarność” dla złamania monopolu partyjnej „Kroniki”. Redaktorem naczelnym Gazety został Janusz Okrzesik, jego zastępcą Jerzy Kronhold, sekretarz redakcji Jan Picheta. Gazeta Prowincjonalna była dostępna w Andrychowie, Bielsku-Białej, Cieszynie, Czechowicach-Dziedzicach, Kętach, Oświęcimiu, Skoczowie, Suchej Beskidzkiej, Wadowicach i Żywcu z regularnością tygodnika.