„Antygona” to opowieść towarzysząca naszej cywilizacji od tysiącleci. Pozornie znana każdemu, wzór antycznej tragedii, na którym można studiować gatunek. Czy Antygona może nauczyć nas czegoś nowego?

Młoda dziewczyna, dzień po zakończeniu bratobójczej wojny, staje przed niemożliwym wyborem. Jest rozdarta pomiędzy obowiązkiem wobec rodziny a politycznym rozkazem.

Co powinna uczynić? Pochować brata, jednocześnie sprzeciwiając się władcy i skazując samą siebie na śmierć? Czy może to boskim nakazom powinna się sprzeciwić, nie dokonując świętego obowiązku wobec brata?

W nowej interpretacji staramy się zrozumieć struktury władzy i ich oddziaływanie na kobiety. Chcemy zapytać, jak blisko Antygonie do współczesnych kobiet?

Czy możemy uznać losy Antygony za metaforę naszego położenia? Czy może nasza postawa jest bardziej łagodna, pokorna i konformistyczna i tym samym bliższa postawie Ismeny? I w końcu czy fatum, które wisi nad Antygoną, kreślone jest wyłącznie przez bogów (siły wyższe)? A może bohaterka uwikłana jest w niejedną strukturę innej natury niż boska (np. społeczną), która odbiera jej głos i z której nie ma wyjścia?

Reżyseria: Gosia Dębska
Scenografia: Marta Bartosik
Kompozytorka: Julia Dyga
Reżyser światła: Emil Lipski
Choreografia: Marta Wołowiec
Przygotowanie wokalne: Justyna Masny

Aktorzy:
Martyna Gajak
Marcelina Budz
Katarzyna Pohl
Radosław Sadowski
Tomasz Sylwestrzak