Tekst i obrazy scen są inspirowane opowieściami aktorów i realizatorów. Wiele z nich powstało w toku pracy, bezpośrednio na scenie, na drodze improwizacji.

Projekt jest próbą podróży przez pamięć dzieciństwa i okresu dojrzewania w krótkich scenach, fleszach, obrazach. Sceny zabawne i perwersyjnie żenujące przeplatają się z obrazami nostalgicznymi i mrocznymi. Szkoła, pierwsze miłości, młodzieżowe imprezy utopione są w szarym i mrocznym sosie polskich lat 80 tych. Cytaty z Generała Jaruzelskiego przeplatają się z listami do Limahla, LEGO i Samanthy Fox. Papa Dance i Italo Disco zderza się Siekierą i Lechem Janerką. Obok siebie pojawiają się wuefiści, zomowcy, badylarze i zniszczeni przez system ludzie.

Proces przywoływania zdarzeń, smaków, obrazów z przeszłości jest również procesem tworzenia dzisiejszej świadomości. Próbą zrozumienia kim jestem dzisiaj, jak moje dzieciństwo wpływa na mnie w moim codziennym, tak zwanym dojrzałym życiu. Rozbicie muru z 1989 roku ma charakter symboliczny i egzystencjalny ? dla każdej z postaci ów mur jest indywidualnym doświadczeniem, konfrontacją z samym sobą.

 

Gdzie i kiedy?

W dniu dzisiejszym spektakl nie jest grany w bielskich teatrach.